Niet de triomf, maar de strijd - Joost Vrouenraets danst van Heerlen naar Maastricht - Geen Tour de France, maar een Tour de Danse: Joost Vrouenraets danst op zondag 20 september in zijn eentje van Heerlen naar Maastricht. Met zijn solo KOKORO - Japans voor ‘hart’, ‘hartslag’ of ‘de weg van het hart’ - brengt hij het thema van Musica Sacra Maastricht 2015 letterlijk tot leven: fysiek legt hij een tocht af van 28 kilometer, maar ook innerlijk bewandelt hij een weg: Vrouenraets hoopt volledig leeg, in trance en bevrijd van ballast, op het Vrijthof aan te komen. Door Annette Embrechts Hij zou er zo maar eens het Guinness Book of Records mee kunnen halen: een danssolo over 28 kilometer, zo’n acht uur achter elkaar. Relatieve rustpunten zijn de theatrale transformaties in Valkenburg en Meerssen. Dat is nog niet eerder vertoond. Danser en choreograaf Joost Vrouenraets (36) gaat het doen, op de slotdag van Musica Sacra Maastricht. Zondag 20 september vertrekt hij om acht uur ’s ochtends uit het Thermenmuseum in Heerlen, om met steun van tromgeroffel en voorafgegaan door een kar getrokken door twee Friese paarden, aan het einde van de middag tussen vier en vijf uur te arriveren op het Vrijthof in Maastricht. In trance, hoopt hij, helemaal leeg en gestript. ‘Ik hoop dat ik dan als mens en danser alleen nog maar samenval met wat ik aan het doen ben: bewegen.’  Het doel  - Om de statistieken of de records is het Vrouenraets niet te doen. Hij wil zichzelf ontdekken door volledig buiten zijn ‘comfortzone’ te treden. Even geen dans in het theater of op locatie. Deze keer gaat Vrouenraets de ‘strijd’ aan met hobbelige keien, asfalt, het heuvellandschap en onverwachte reacties. ‘De uitdaging is vooral om fris en creatief te blijven. Ik moet geen atleet worden, ook al train ik nu door de afstand te rennen. Ik moet boven alles een danser blijven. Ik wil een structuur bedenken waarbinnen ik kan blijven improviseren. Het mogen geen gratuite bewegingen worden. De tocht moet het functionele van de fysieke overbrugging van een afstand overstijgen.’  Het idee - Het was aan de keukentafel van festivalprojectleider Fons Dejong dat het idee impulsief bij hem ‘opplopte’. ‘Fons vertelde over het thema van Musica Sacra dit jaar: ‘De Weg’. Niet de aankomst telt, niet het resultaat, maar de reis, het proces, de tocht. Niet de triomf, maar de strijd. Toen zei ik: nou, dan dans ik van Heerlen naar Maastricht. Ook omdat ik met mijn gezelschap GOTRA Ballet in september van Heerlen naar Maastricht ga verhuizen. Een mooie metafoor, dacht ik, nog niet beseffend dat het fysiek betekent dat je de afstand van tweederde marathon danst. Fons heeft mij aan mijn idee gehouden. En nu moet ik mij meten met een prachtig lang lint van verschillende locaties.’ Vrouenraets is zich nu vooral sportief en creatief aan het voorbereiden. Om zijn lichaam aan de uitdaging te laten wennen, traint hij met coach, danser en voormalig bokser en triatleet Chris de Feyter het fysieke gedeelte, onder meer met hardlopen en de bereiding van zorgvuldig samengesteld voedsel. Met kostuumontwerpster en danseres Mami Izumi werkt hij aan de artistieke vorm, die vooralsnog helder is onderverdeeld in een begin, midden en eind. ‘Ik ben gewend veel ideeën overhoop te halen wanneer ik een voorstelling choreografeer. Nu probeer ik het juist zo eenvoudig mogelijk aan te pakken, zeg maar een zenaanpak. Ik ben net vijf weken in Japan geweest en was daar zwaar onder de indruk van de bijna gewelddadige schoonheid van de eenvoud. Ik heb uren doorgebracht tussen 15 stenen in een beroemde zentuin. De tranen liepen over mijn wangen. Zo iets simpels, maar zo krachtig. Daar ben ik nu ook naar op zoek. Ik zal mij voor de choreografie ook zeker laten inspireren door de gevechtssporten die ik jarenlang heb beoefend. In mijn danstijd bij Maurice Béjart heb ik op hoog niveau aan zwaardvechten gedaan. Kendo behoort daar tot het standaard vocabulaire van de danslessen. Ik heb er snelheid en een scherpe attack aan over gehouden.’ Ook in de muziekkeuze kiest Vrouenraets voor eenvoud: geen ingewikkelde elektronica of orkestregistraties maar één live percussionist, Wouter Gulikers, die hem met tromgeroffel zal aanvuren, zoals Spartanen vroeger ook het strijdtoneel betraden met ritmische oefeningen. Gulikers hoeft zelf overigens niet te lopen; hij zit achterop de paardenkar.   De start - Vrouenraets start in het Thermenmuseum in Heerlen, binnen. Vertrouwd terrein: in 2009 maakte hij daar al eens de locatiedansvoorstelling Requiem per Coriovallum. Bovendien groeide hij op in de wijk Bekkerveld. Als scholier is hij vertrouwd geraakt met de Romeinse grondvesten van zijn geboortestad. Het tracé dat hij op 20 september zal afleggen, volgt voor zover mogelijk een groot gedeelte van de oude Romeinse weg tussen Heerlen en Maastricht, die weer deel uitmaakte van de weg van Boulogne sur Mer naar Keulen. ‘Ik begin in een zware overjas, die ik binnenstebuiten draag. Ook een hoed heb ik omgekeerd aan. We laten ons hiervoor inspireren door fotobeelden uit het boek Wilder Mann van Charles Fréger. Op dat moment ben ik nog bezig met het verleden, dat wat achter mij ligt. Maar ik wil vooruit. En ontdoe mij langzaam van de ballast van het verleden. Het is nog niet helemaal uitgekristalliseerd, maar gaandeweg probeer ik te transformeren van de man-met-ballast in de atletisch-werkende-mens versus monnik naar de uitgepuurde Joost Vrouenraets. En dat allemaal middels beweging en improvisatie.’ De Heerlenaar heeft bewust niet gekozen voor een begeleidend motorvoertuig. ‘Paarden zijn edele dieren, ze staan dicht bij de mens en hebben iets mystieks. Bovendien zijn ze heel atletisch gebouwd. Paardenmenner Frank van den Boogaert uit Weert gaat zijn eigen Friese stamboekpaarden mennen.’  De weg - Onderweg maakt Vrouenraets twee stops, één bij een kerkje op een plein in Valkenburg en één bij de Bartholomeus Basiliek in Meerssen. Niet dat hij ‘backstage’ gaat – hij drinkt wat en eet wellicht een banaan. Meer dan een kwartier hoopt hij niet dat het zal duren. ‘Ik moet in de flow blijven, in trance’. Tijdens de stops worden de paarden gewisseld. De overjas en hoed die hij aan het begin van zijn tocht draagt, blijven in Valkenburg achter. ‘We denken er nog over na of ik het nieuwe kostuum er al onder aan heb, of daar aantrek. Ik transformeer in ieder geval naar een nieuwe man.’ Feitelijk zal bij elke wissel een transformatie plaatsvinden; een rite de passage, waarbij het veranderen van kostuum en de wissel van de paarden in de handeling centraal staan.